beni üzdüğü zamanlarda bile yokluğunu hissetmek beni korkuturdu....

geldi ve gitti....
yaralarım o varken kapandı.
sonra sonra gene açıldı ve kanamaya devam etti. ona söylemek istediğim bir sürü şey vardı kızıcaktım ona bağırıcaktım ama onu kapıda gördüğüm an herşey bitti bütün acılarım geçti azım dilim tutuldu resmen ama gidince....
o yanımdayken omzuna yaslandım ve ağladım uzun uzun ağladım söylemek istediklerimi anlasın istedim ve oda anladı oda üzüldü ama gene de gitti... belki isteyerek belkide istemeyerek ama gitti. ellerinden tuttum uzun uzun yüzüne baktım her bir detayını ezberlemeye çalıştım çünkü biliyordum bir daha asla bu kadar yakın olamıycaktık yüzüne baka baka ezberlemeye çalıştım ve ağladım o anda dünya dursun biz öyle kalalım istedim ama olmadı.
sonra gitme vakti geldi aşağı indik otobüsü beklemeye başladık ve kafamın arka planında ''yüreğime basa basa içimden yar gidiyor ağlama iki gözüm biraz daha dur'' diye ahmet kayanın şarkı sözleri geçiyordu o anda otobüs gelmesin bir aksilik çıksın ve biz biraz daha öyle kalalım istedim ama olmadı otobüs geldi sarıldım ona kokusunu çektim içime ve o otobüse bindi. otobüs hareket etti ben olduğum yere çakılmış gibi haraket edemedim otobüs gözden kaybolana kadar durdum orada öylece... arkasından baktım uzun uzun sonra eve çıktım yattım onun kokusunun sindiği yastığa sımsıkı sarıldım ve uyudum.....
hepsi bu geldi ve gitti....