6 Şubat 2012 Pazartesi

“ Daha ıssız zamanlar biliyorsun sen”..


yukarıda yazan cümleyi okuduktan sonra baya bi düşündüm evet daha ıssız zamanlarım da oldu...
ama bu başka çok başka...
gene bir sona yaklaştığımı hissediyorum ki ne zaman böyle hissetmeye başlasam en çok ihtiyacım olan insan çıkar gider hayatımdan. tamda 3 yıl öncesinde olduğu gibi tam türk filmi kıvamında aptal bir doktor çıkar karşınıza ve 2 yıl ömür biçer size ve ardından siz bütün hastanelerin kobay ı haline gelirsiniz o anda ihtiyacınız sadece sevilmektir ama hayat bir piçlik yapıcak ya ila hem aşık olduğunuz hemde en yakın dost olduğunuz herif bir anda siktirip gider. sonra siz tek başınıza mücadele etmeye çalışırsınız tam oldu düzeldim başardım derken hoppp başka biri çıkar karşınıza onu seversiniz değerlidir sizin için ama herşey yolunda ya hayat gene bir piçlik yapar ve dedeniz felç geçirir babanız kalp kirizi ve ardından babannenizin beyninde tümör olduğu ortaya çıkar müdahale edilmezse bir ay sonra öleceği söylenir ardından sizin hastalığınız yenilemeye başlar ve hayatınızda gene en yakın dostunuz arkadaşınız olarak gördüğünüz adamla aranız açılır. açılır çünkü siz kendinizde değilsinizdir saçma sapan hareketler yaparsınız ve bu böyle uzar gider....

başka birinin azından kendi hikayemi anlatmak işime geliyor sanırım. belkide daha az üzülüyorum yazarken kim bilir... şu aralar istediğim tek şey uyumak ama onuda küçük renkli şeyler olmadan yapamaz haldeyim. ve sanırım sevgiye  muhtaç olarak ölüm gidicem ve en korktuğum şeyde yanlız ve sevgisiz ölmek.

Okura Not: çok melankoli bir yazı oldu farkındayım ama buda benim bir çeşit içimi dökme şeklim....