9 Haziran 2012 Cumartesi

gitme vakti....


her evin ayrı bir hikayesi vardır...
9 ay önce taşınmıştım buraya çınar aparta ve bugün gitme vakti halbuki son 4 aydır beklediğim gün bugündü sevinmem gerekirdi ama nedense içimde aşırı bir hüzün aşırı bir keder var. sarınırım bu hüznün nedeni bu evde yaşadıklarım 9 ayı tam tamına 9 sene gibi yaşamış olmam. yeni insanlar tanıyıp hepsinden birer birer kazık yemem ama gene de aptal gibi hepsini seviyor olmam... dün gece bir sürü şeyi hatırladım bay G. ile ilk kez bu evde yüz yüze tanışmış olmam onun oturduğu sandalye ev hediyesi olarak aldığı kahve matik her bir şeyi hatırladı hafızam tek tek ona itiraflarda bulunmam gecenin bir yarısı zeyneple son ses ankara havası açıp göbek atmalarımız... bir türlü yakamadığımız ama hep dilimizde olan balkonda mangal sefamız. fln fln bir sürü şeyi hatırladım iyi günlerimde oldu bu evde kötü günlerimde kendimden geçmiş bir şekilde kendimi odaya kapatıp günlerce dışarı çıkmayıp bunalımı en dibinde yaşadığım zamanlar gibi ama genede kötü günler iyi günlere oranla daha azdı ve buda iyi birşeydi...
ve nedense kötü günleri hatırlamadım çok fazla.... sadece onunla ben bu evde tanıştım aslında kokusunu bu evde öğrendim ilk kavgamı bu evde ettim herşeyi bu evde yaptım onunla ve bu kadar çok anıyı arkamda bırakıp hiç bir şey olmamış gibi gitmek üzüyor beni... sanki bu kapıdan çıktıktan sonra o da yok olucakmış gibi hissediyorum ve bu benim canımı çok yakıyor. her neyse işte böyle dediğim gibi her evin bir hikayesi vardır ve benim için çınar apart kat 2 daire 9 çok önemli olarak kalıcak hep önemli olmasının sebebi belkide odur bilmiyorum ama öyle işte.....